Rozdział pierwszy.

  
[muzyka]

  To był jeden z mroźniejszych, grudniowych wieczorów. Temperatura spadła poniżej zera, szyby w oknach przyozdobione zostały pięknymi obrazami, ukształtowanymi ze szronu, a na trawnikach leżała gruba warstwa śniegu. W poszczególnych domkach widać było przez okna palące się kominki, nad którymi wisiały świąteczne skarpety. Niektóre domki były świątecznie przyozdobione. Można by powiedzieć, urocza i spokojna mieścinka.

  Ulica Teevan Road znajdowała się na samych obrzeżach miasteczka, gdzie panował największy spokój. Na dworze nie było żywej duszy, wszyscy pochowali się w swoich uroczych domkach spędzając czas z rodzinami, ciesząc się wspólnym szczęściem. W końcu tego dnia wypadała noc wigilijna. 

  Nagle zza zakrętu wyłoniła się czarna taksówka i zatrzymała się pod domkiem o numerze 13. Gdy kierowca oznajmił, że są już na miejscu, dziewczyna siedząca z tyłu podniosła lekko głowę. Wyjrzała przez okienko i westchnęła. Zapłaciła mężczyźnie, który pomógł jej wyciągnąć walizkę z bagażnika i stanęła na wprost piętrowego domku, który zewsząd oświetlony był lampkami. Każda osoba zachwyciłaby się tym widokiem, każda, ale nie ona. Ona stała na przeciw i patrzyła na to wszystko bez żadnych uczuć. Nie ruszało jej to, nie obchodziło. Nawet nie chciała tam być. Najchętniej uciekłaby gdzieś do lasu, ukryła się i przeczekała, aż te wszystkie kolorowe ozdoby znikną. Nie czuła i nie chciała świąt w tym roku. I gdyby nie ziąb, który w tamtym czasie spowijał Anglię, to pewnie uciekłaby jak najdalej. 

  Chwyciła walizkę i podeszła do dębowych drzwi. Zapukała. Nie czekała długo, drzwi otworzyła jej chuda kobieta o blond włosach i niebieskich oczach. W niczym nie przypominałam jej matki, zauważyła i weszła do środka. Kobieta pomogła jej się rozebrać z ciężkiej kurtki, czapki i szalika, i zaprowadziła do kuchni.

  Milczały. Kobieta patrzyła na dziewczynę z zatroskaną miną, ale tamta nie miała ochoty patrzeć na nią. Przyglądała się zegarowi na ścianie, który wskazywał godzinę osiemnastą.

 - Może jesteś głodna? - Spytała się w końcu kobieta. Dziewczyna machinalnie przeniosła wzrok na blat, na którym leżały półmiski ze świątecznymi daniami. Pokręciła głową i odważyła się w końcu spojrzeć na ciotkę. 

 - Dobrze, więc. - Powiedziała podnosząc się z taboretu. - Pokaże ci twój pokój.

I tego jej było trzeba. Dziewczyna wstała pośpiesznie z siedzenia i ruszyła po swój bagaż. Chwyciła walizkę i ruszyła za ciotką na piętro, a później weszły do niewielkiej sypialni na przeciw łazienki. 

  Sypialnia była naprawdę niewielka. Mieściło się tam jedno podwójne łóżko, dwie niewielkie szafy i stolik nocny. 

 - Zostawię cię teraz - powiedziała kobieta i wyszła zamykając za sobą pokój.

  Nareszcie sama, powiedziała w myślach. Puściła walizkę nie dbając o to, że z impetem upadła na podłogę i zapewne narobiła ciotce stracha, że demoluje jej sypialnie, ale nie dbała o to. Podeszła do niewielkiego lustra, które wisiało obok szafy i spojrzała w nie. Co w nim zobaczyła? Około 170 centymetrów żywego nieszczęścia. Blada twarz, którą okalała burza brązowych włosów, łagodnie opadających na ramiona. Duże orzechowe oczy, w których nie było widać ani grama szczęścia, dość zgrabny nosek i idealne usta.

  Odwróciła się od lustra, gdyż nie mogła znieść tego widoku. Za bardzo przypominała swoją piękną matkę, przystojnego ojca i zabawnego brata. Każdy szczegół jej twarzy był choć w połowie taki sam, jak jej najbliższych. Teraz tylko to jej po nich zostało, odbicie w lustrze! Rzuciła się na łóżko i wbiła twarz w poduszkę. Pozwoliła by łzy płynęły jej po policzkach brudząc jednocześnie jedwabną pościel. Pozwoliła, by wszystkie emocje dały upust. Nie miała sił udawać silnej, gdyż wcale taka nie była, nie w tej chwili, nie po tym cą ją spotkało.

  To się zdarzyło dokładnie w dwa dni przed wigilią. W domu panowało zamieszania spowodowane przygotowaniami do świąt. Wszystko musiało wypaść idealnie, jak zawsze, dlatego też wszyscy pomagali w przygotowaniach. W kuchni urzędowała wysoka i piękna kobieta, o długich i prostych brązowych włosach i czekoladowych oczach. Stała nad kuchenką mieszając łyżką w garnku, a z jej twarzy nie znikał uśmiech. Po chwili podeszła do niej córka, nachyliła się nad garnkiem i powąchała zawartość. 

 - I co myślisz, Birittany? - Spytała ją matka odgarniając z jej czoła włosy. 

 - Myślę, że jest idealnie. - Uśmiechnęła się i ucałowała rodzicielkę w policzek. Wtedy do kuchni wszedł równie wysoki mężczyzna, o blond włosach i orzechowych oczach, który w ręku trzymał pozwijane lampki choinkowe.

  - Kochanie, myślę, że już nic z tego nie będzie. Wymieniliśmy z Paulem każdą jedną żaróweczkę i nadal nie działają, na dodatek młody zaplatał się w resztę kabla, więc tak czy siak muszę to uciąć.

Obie kobiety zaśmiały się i wychyliły głowy by spojrzeć na najmłodszego członka rodziny i na jego bezowocne starania wydostania się z kabla. 

 - Pojadę zaraz do marketu i kupię nowe opakowanie. 

 - Jadę z tobą, tato! - Krzyknął Paul podskakując, gdyż wciąż miał związane nogi. Zachwiał się i gdyby mężczyzna go nie złapał, miniaturowa kopia niego zapewne uderzyłoby z impetem o ziemię. 

 - I ja się zabiorę - powiedziała kobieta, a córka na nią spojrzała. - Britt, zajmiesz się potrawką, a ja skoczę po jeszcze kilka przypraw. Zapomniałam o majeranku. Będziemy za godzinkę, dobrze skarbie?

Dziewczyna, zwana Brittany kiwnęła głową. Wraz z rodziną poszła do przedpokoju i przyglądała się, jak stopniowo opatulają się warstwami ubrań, chroniące ich przed mrozem. Gdy wyszli zamknęła drzwi i podeszła do okna, by patrzeć jak odjeżdżają. Gdy samochód zapalił i ruszył wzdłuż ulicy, by zaraz zniknąć za zakrętem dziewczyna odwróciła się z zamiarem ruszenia do kuchni i wtedy to się stało.

  Takiego wybuchu jeszcze nigdy nie słyszała. Szybko ponownie odwróciła głowę i wyjrzała przez okno. Na końcu ulicy coś się paliło, a w górze unosił się dym. Jej oczy napełniły się łzami i biegiem ruszyła do drzwi. Otworzyła je z impetem i wyskoczyła na dwór zostawiając je otwarte. Biegła po śniegu w papuciach, w samym krótkim rękawku. Biegła nie zważając na zimno. Biegła, bo musiała. I w końcu dobiegła. Srebrne volvo było w częściach, a każda z nich zajarała się ogniem. Wokół wyczuć było swąd benzyny, a gdzieniegdzie śnieg przybrał czerwonego odcienia. Upadła na kolana zakrywając dłonią twarz. 

  Po pięciu minutach przyjechała policja, którą wezwał jej sąsiad. Siłą odciągnęli Brittany do radiowozu, opatulili kocami i zajęli się zbieraniem zwłok. Dziewczynie udało się zauważyć, jak policjanci wkładają do ambulansu trzy wielkie, czarne i wypchane wory. Ponownie zaczęła płakać. Płacz zamienił się w histerię i dopiero interwencja doktora i zastrzyka na uspokojenie pozwolił jej na chwilę odpłynąć w niebyt. 

  Przespała kilka godzin i gdy się obudziła zauważyła popakowane rzeczy w pudłach. Gdy próbowała wstać ktoś momentalnie do niej doskoczył. Była to dziewczyna z sąsiedztwa, która słyszała o wypadku i została poproszona o pomoc w wyprowadzce.

 - W wyprowadzce? - Spytała zaskoczona Britt.

 - Tak, przenoszą cię do twojej ciotki. Została już poinformowana o tym wydarzeniu i powiedziała, że cie przyjmie. 

Britt przyglądała się dziewczynie zaledwie starszej od niej o 3 lata. Jeśli mówiła prawdę, to czeka ją przeprowadzka do Leatherhead, które oddalone jest od jej domu o setki kilometrów. Tatia, bo tak miała na imię owa dziewczyna wskazała jej walizkę i powiedziała, że tam znajdzie najpotrzebniejsze rzeczy, a że reszta dojdzie za dwa lub trzy dni. 

  I tak wylądowała w Leatherhead, niewielkiej mieścinie, w której kiedyś mieszkała jej matka, ale uciekła  stamtąd, gdyż nienawidziła tego miasta. Brittany czuła, że też go nie pokocha, nawet gdyby się bardzo starała. Nie chciała tam mieszkać i na pewno nie chciała świąt. Nawet wołana na kolację w towarzystwie ciotki i jej narzeczonego, nie odpowiedziała i nie zeszła. Leżała po prostu na tym łóżku modląc się, o przebudzenie. Modląc się o jakiś cud, który sprawi, że wszystkie te wydarzenia, to tylko wstrętny sen, koszmar wręcz. Chciała zamknąć oczy i po otwarciu nich być nadal w swojej starej sypialnie opatulona ciepłą kołdrą, a obudzona ciepłym całusem w policzek od jej rodzicielki. Marzyła o tym. 

___________________________________________________________________________
Wiem, że rozdział mało interesujący, ale jest to dopiero wstęp. Pozdrawiam.