Rozdział drugi.

 
[muzyka]

  Życie nie jest sprawiedliwe. Daje co chce i odbiera, kiedy mu się żywnie podoba. Zdaje sobie sprawę, że jest panem każdego, ludzkiego istnienia. Na szczęście, niektórzy mogą istnieć, nie podlegając żadnym regułom życia. Istnieją, dlatego, że zostali stworzeni, ale nie przez życie. Przez śmierć.
  Życie jest do bani, uśmiechnął się pod nosem, wstał z kamienia i zniknął.

  Był styczniowy poniedziałek. Na ziemi wciąż leżał śnieg, a jednak nie było już tak strasznie zimno, jak w święta. Przed miejscowym collegem zaczęły gromadzić się grupki uczniów, zmierzających do szkoły. Wszyscy znali się tam od lat, dlatego też z zainteresowaniem przyglądali się nowej personie, wlokącą się powolnym krokiem w stronę budynku.
  Brittany nie była tym faktem zadowolona. Na prawdę, najchętniej chciałaby uciec. Nie miała najmniejszej ochoty pójścia do nowej szkoły, a tym bardziej do mieszkania wśród tych wszystkich ludzi. W tej chwili chciałaby siedzieć, na zimnym, marmurowym blacie, który przykrywał grób jej rodziny. Niestety, grób został w Blackpool, w jej mieście rodzinnym. Nie chciała sprowadzać rodziców i młodszego brata, do tego, już znienawidzonego, miejsca. W końcu, nie po to jej matka uciekała z Leatherhead, by w nim spocząć.
  Wieść o pogrzebie spadła na Britt jak grom z jasnego nieba. Pewnego dnia przyjechał policjant, by porozmawiać z brunetką. Według ustaleń policji, samochód wybuchł w wyniku wycieków benzyny. Później oznajmił jej, że parafia, do której uczęszczała cała rodzina Brittany, opłaciła cały pogrzeb. Trzeba było już tylko pojechać do Blackpool, na pogrzeb, który odbył się 27 grudnia.
  Gdy policjant opuścił dom, Britt ruszyła do salonu, gdzie siedziała jej ciotka, Charlotte i jej narzeczony, Teodor. Stali, wpatrując się w nią, obawiając się kolejnego napadu histerii. Ale ona po prostu stała i wpatrywała się w ich twarze.
 - To za dwa dni - powiedziała ochrypniętym głosem. - Jedziesz?
Charlotte spuściła wzrok, przyglądając się swoim butom. Brittany nie ustępowała i wpatrywała się w ciotkę, czekając na odpowiedź.
 - Nie... - mruknęła cicho i odważyła się spojrzeć siostrzenicy w oczy. Spojrzenie, jakim uraczyła ją Brittany, lekko ją wystraszyło. Dziewczyna spoglądała z prawdziwą nienawiścią na kobietę. Nie wierzyła własnym uszom.
 - Czemu? - warknęła.
 - Po prostu, nie. Ja i twoja matka nigdy nie stanowiłyśmy rodziny. To, że jej ojciec popełnił ten błąd i spłodził mnie, to już nie moja wina. Ja i Anett nigdy nie byłyśmy dla siebie rodziną.
 - Jest twoją siostrą! - krzyknęła Brittany.
 - Nigdy nią dla mnie nie była i nic się nie zmieniło!
  Tak, więc na pogrzeb pojechała bez ciotki. Ted zaoferował się w podwiezienie dziewczyny i odstawienie z powrotem do domu, jednakże ani do kościoła, ani na cmentarz z nią nie poszedł. Brittany nie pamiętała kiedy ostatnim razem czuła się tak samotna. Jednak przez cały pogrzeb nie uroniła ani jednej łzy. Stała po prostu, w ciszy żegnając się z rodziną. Gdzieniegdzie wyłapała pojedyncze twarze, jej starych znajomych. Jednakże nikt do niej nie podszedł. Tak na prawdę było jej z tym dobrze.
  Gdy trumny zostały pochowane, Britt przykucnęła przy marmurowym murku i położyła na nim rękę. Gładziła go z prawdziwą czułością, tak jakby chciała, by jej najbliżsi mogli to odczuć.
  Nie wiedziała ile siedziała na cmentarzu, jednakże gdy wychodziła, na dworze robiło się już bardzo ciemno. Ruszyła wolnym krokiem do samochodu, w którym czekał na nią Teodor. W milczeniu wrócili do domu.
  Po powrocie straciła jakikolwiek szacunek do ciotki. Nie odzywała się do niej, nie patrzyła, nawet nie przebywała w tym samym pokoju co ona. Po prostu najczęściej siedziała zamknięta, w swojej niewielkiej sypialni, wpatrując się w zdjęcie jej rodziny, które wpięła w górny róg lustra.
  Kilka dni później jej ciotka z narzeczonym, jak gdyby nigdy nic wybyli na imprezę sylwestrową. Trudno opisać, jak wielką nienawiścią darzyła Brittany Charlotte. Chyba jeszcze nigdy nie czuła tak wielkiej nienawiści, jeśli w ogóle.
  Dzwonek przywrócił ją na ziemię. Spojrzała z niechęcią na postarzałe budynki jej nowej szkoły. Poprawiła torbę na ramieniu i ruszyła.
  Środek budynku nie zachwycał dziewczyny, przeciwnie, czuła obrzydzenie.Czuła się jak w klatce, w klatce bez wyjścia. W klatce, w której inni czuli się swobodnie, tylko ona jedyna nie. Jak dziwoląg, wybryk natury. Bo to coś nienaturalnego stracić całą rodzinę tego samego dnia. To nienormalne i w stu procentach nie fair!
Tym razem nie rozpacz, a prawdziwa wściekłość zawładnęła jej sercem.
  Stała na środku korytarza szkolnego, omijana przez dziesiątki uczniów i czuła, jak do jej oczu napływają łzy, prawdziwe łzy nienawiści. Już jedna szykowała się do spłynięcia po policzku, gdy nagle ktoś ją tyrpnął. Jednak to nie było zwykłe, lekkie, czy też przypadkowe tyrpnięcie. To tyrpnięcie ją zabolało i czuła, że na ramieniu już kształtuje się wielki siniak.
  Spojrzała na plecy osoby, która ją poturbowała i, kiedy zorientowała się, że nie doczeka się przeprosin ruszyła za osobnikiem i klepnęła go ręką w plecy. Chłopak, bo był to właśnie chłopak, odwrócił się i spojrzał na nią. Dziewczyna zauważyła, że ma niezwykłe stalowe oczy.
 - Nie wiem, jak to jest w tej dziurze, ale stamtąd skąd ja pochodzę, po uderzeniu kogoś mówimy ''przepraszam''.
Chłopak posłał jej zimne spojrzenie, wzruszył ramionami i odszedł.
Co za dupek, pomyślała. Beznadziejny, jak całe to miasto.
I tu masz rację, uśmiechną się złowrogo.

***

Przepraszam, że tak długo nie publikowałam żadnego rozdziału, ale w sierpniu miałam pracę polegającą na sprzątaniu po remontach, a od września miałam kilka problemów związanych ze szkołą, przez co na szybko musiałam się przenieść. Dodatkowo dostałam teraz pracę w zerówce, w soboty, więc też jestem zabiegana. I ogólnie jest zapieprz ze wszystkim.
W każdym bądź razie, przepraszam, że tyle czekałyście na to... Bo to wciąż nie jest jakiś super, ekscytujący rozdział, ale to wciąż wprowadzenie. Zastanawiam się, czy przedstawienie już Joshua było dobrym pomysłem, ale już tam, trudno.
Pozdrawiam. : )